Przed i po. Witold Gombrowicz T.1-2

Przed i po. Witold Gombrowicz to drugi tom cyklu redagowanego przez Józefa Olejniczaka pod wspólnym tytułem, pierwszy wydany w ramach serii Granice Wyobraźni redagowanej przez Pawła Próchniaka w 2018 roku poświęcony był twórczości Bruno Schulza. Obszerna monografia zbiorowa poświęcona twórczości Witolda Gombrowicza podzielona jest na cztery części, a tytuł każdej z nich to cytat z dzieła autora Ferdydurke.
Pierwsza część (Cóż, obrońcy kultury polskiej) składa się z siedmiu szkiców połączonych intencją ich autorów, by dzieło i myśl Gombrowicza odczytać ponownie z perspektywy po śmierci pisarza aż do schyłku drugiej dekady XXI wieku. Dominantą tych prób jest pytanie, czy i jak lekcję Gombrowicza można odczytać przez pryzmat naszej współczesności, zarówno w perspektywie polskiego uniwersum, jak z punktu widzenia jednostkowego losu.
Druga część monografii (Literatura i piskorz póty żyją, póki się wymykają) składa się z szkiców, których autorzy omawiają uwikłanie dzieła Gombrowicza w tradycję literacką i literaturę. Trzecią część monografii (jestem cyrk, liryzm, poezja, groza, walka, zabawa) rozpoczyna esej Tomasza Bocheńskiego Pan nad improwizacją, autor rekonstruuje w nim improwizacyjną zasadę rządzącą procesem twórczym jako jeden z elementów Gombrowiczowskiego programu literatury
Ostatnią, czwartą część książki uczynić z Gombrowicza postać jak Hamlet, albo don Kiszot rozpoczyna artykuł Łukasza Tischnera Nic nie wiem, nic nie rozumiem! Zagadki Ślubu Witolda Gombrowicza. Esej ma charakter interpretacyjny rekompensujący i komentujący stan badań Ślubu, w którym wiele jest sprzeczności i otwartych pytań. Tischner stawia tezę, że ów impas w badaniach nad Ślubem jest niejako wpisany w strukturę nieprzeniknioności (i niekonkluzywności) wpisanej w ten tekst. Monografię Przed i po. Witold Gombrowicz kończy artykuł Wojciecha Ligęzy Fascynacje, polemiki, ekstrawagancje. Muzyka i kultura muzyczna w Dzienniku Witolda Gombrowicza, w którym analizuje on jeden z głównych wątków Dziennika i jednocześnie największą chyba fascynację Gombrowicz, jaką była muzyka i kultura muzyczna.